Światotwórstwo – slavicscarecrow

Słowo wstępu

Niedługo po tym, jak zaczęłam liceum, kupiłam sobie notes, kilka czarnych cienkopisów i zaczęłam rysować runy, monumenty i smoki. Te wszystkie szkice, choć wydawały się pozbawione połączeń i większego sensu, miały swój jeden cel: chciałam z ich pomocą stworzyć świat. Świat miał być na tyle różnorodny, by nie zmuszać mnie do tworzenia tylko w jednym podgatunku fantastyki oraz by pewnego mógł stanowić podstawę do stworzenia gry. Cały ten projekt dostał nazwę „Nekrowersum”, bo od samego początku nazywałam go światem smoków i nekromantów. Trzy lata i kilka opowiadań później ten świat zmienił się niemal nie do poznania i daleko mu już do nieuporządkowanych rysunków z pierwszej klasy liceum. Tylko nazwa się nie zmieniła. Przez cały ten czas nie wymyśliłam żadnej innej.

Początek - ten prawdziwy

To, co było na początku, pozostaje tajemnicą dla większości śmiertelników. Ci, którzy poznali istotę Stworzenia, mają słuszne powody, by nie opowiadać o niej swoim towarzyszom. Wielu próbowało, tylko po to, by następnie zostać wyśmianymi i skazanymi na niezrozumienie.

My jednak nie jesteśmy zwykłymi śmiertelnikami. Możemy spojrzeć na ten świat oczami sił, które nim rządzą, i możemy spróbować zrozumieć prawa, które nim rządzą.

Świat jest jajem ogromnej smoczycy imieniem Kosmea. Jest to jej najwspanialsze dzieło i ukochane dziecko, nad którym stale czuwa. Legenda głosi, że jej potomek wykluje się podczas tragicznego dla śmiertelników wydarzenia, które nazwą Końcem Dni. Wówczas młody smok zajmie miejsce Kosmei, a w miejsce znanego nam świata przyjdzie kolejny.

Kosmos

Wraz z powstaniem Świata, narodził się Kosmos. Możemy spróbować zadać sobie pytanie, kim jest Kosmos, jednak byłoby ono wielce niezasadne; nie ma też sensu zastanawiać się, czym jest Kosmos. Jest on bowiem wszystkim i niczym. Jego najtrafniejszym określeniem byłaby zapewne “Istota Stworzenia”. To bezcielesny byt, który splata losy całego świata, a także czujnym okiem nadzoruje działania bogów i ludzi.

Czasem przybiera humanoidalne formy, by wpłynąć na działania śmiertelników. Zwykle nawiązuje wtedy do konceptów, które są im dobrze znane: Losu, Śmierci, Nadziei… Jego przedstawienie danej postaci nie zawsze jest takie samo: zależy bowiem od wyobrażenia osoby, którą odwiedza.

Z wysoko uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi ramionami, korytarzami zamku królewskiego w Lynastinie przechadzał się Los. Niewiele by tu dało opisywanie tego dziwacznego wędrownika, postaci balansującej na skraju prawdy i mitu, gdyż każdy postrzegał go na inny sposób. Dla jednych stawał się ucieleśnieniem najpiękniejszych i najbardziej chwalebnych cnót, dla innych był istotą rodem z koszmarów. Jeszcze inni zarzekali się, że Los niczym nie różni się od zwykłego człowieka, a poznać go można jedynie po otaczającej go aurze: twierdzili bowiem, że spotkanie z nim od razu odbiera zwykłym śmiertelnikom pewność siebie i poczucie władzy. Prawdziwa istota mrocznego posłańca stanowiła jednak tajemnicę, a żaden śmiertelnik nigdy nie miał jej poznać.

Magia

„Gromadzimy się tu dzisiaj, by uczcić narodziny nowej epoki naszego pięknego świata. Magia powraca, przyjaciele! Wypijmy za to!”

Magia w Nekrowersum polega na kontrolowaniu Przepływu, czyli swoistej energii świata. Użytkujący magię w zależności od regionu są nazywani magami, czarodziejami, tkaczami lub czarownikami. Dawniej stosowano również formę „wiedźm”/”wiedźma”.

Zdolność do odczuwania i kontrolowania Przepływu w rzeczywistości jest genetyczną chorobą, która rozprzestrzeniła się po całym kontynencie Aketary. Częste używanie magii wycieńcza organizm, a magowie zwykle żyją krócej niż niemagiczni. Często odstraszają wyglądem: mają bladą skórę, zapadnięte oczy oraz widoczne czarne żyły. Mimo to w wielu miejscach zdolności magiczne są uznawane za błogosławieństwo i dąży się do przedłużenia rodowodów nimi zanieczyszczonych.

Magia jest zdolnością mocno indywidualną: mówi się, że nie ma dwóch takich samych czarodzejów. Każdy w inny sposób odczuwa Przepływ i jest w stanie na niego różnie wpływać. Magię dzieli się zwyczajowo na sześć głównych filarów:

onejromancja – magia snów. Niektórzy onejromanci są w stanie tylko wchodzić do snów innych, pozostali potrafią także na nie wpływać. Choć ten rodzaj magii uchodzi za mało widowiskowy, jest w rzeczywistości bardzo potężny i jest jednym z najbardziej zróżnicowanych filarów.
karnimancja – magia ciała. Dotyczy wszystkiego, co znajduje się we wnętrzu człowieka. Mówi się, że jest to najtrudniejsza w użytkowaniu magia, ze względu na to, że każdy człowiek jest inny. Jest to też najbardziej kontrowersyjny ze wszystkich jej filarów – mogący czynić zarówno dużo dobra, jak i zła.

nekromancja – magia śmierci. Polega na zacieraniu granicy między sferą materialną a Kodaro, czyli krainą śmieci. W zależności od czarodzieja, może dotyczyć na przykład komunikacji z duchami zmarłych, tymczasowe łączenie ich z ciałami czy animowanie szkieletów. Niejasna pozostaje klasyfikacja kształtowania Przepływu zmarłych ciał, które przez niektórych jest zaliczane do karnimancji. Podobnie jak karnimancja, jest mocno kontrowersyjnym filarem.
zaklinanie – magia żywiołów. Zaklinacze są najliczniejszymi czarownikami na kontynencie, a ich magia przez wielu jest uważana za piękną, zjawiskową. Zaklinanie żywiołów jest najbardziej powszechnym wyobrażeniem o magii na Aketarze. Co istotne – zaklinacze nie potrafią stworzyć żywiołu z niczego, potrafią jedynie wpływać na te już istniejące.
afektomancja – magia emocji. Zdolności afektomantów, podobnie jak onejromantów, uchodzą za mało widowiskowe, co nie zmienia faktu, że potrafią być niezwykle potężne i skomplikowane. Dotyczą wzmacniania, osłabiania oraz nawet zmieniania emocji innych za pomocą umiejętnej kontroli Przepływu. Jest to bardzo subtelny typ magii, który ciężko wyczuć, a jeszcze ciężej się przed nim obronić.
noktymancja – magia światła i ciemności. Noktymanci potrafią tworzyć i formować światło i ciemność, ale zwykle skupiają się tylko na jednym z nich. Panuje przekonanie, że ciemność jest łatwiejsza do ujarzmienia niż światło.

Państwa

Kontynent Aketary (na którym rozgrywa się znaczna większość moich historii) składa się z sześciu państw, będących wyrazem mojego buntu przeciwko opieraniu światów fantasy jedynie na monarchii. Są to:

Królestwo Arenu

Królestwo Lynastinu

Imperium Iryjskie

Republika Wolnej Wyspy Lutados

Ulera

Cesarstwo Mentonii